Els werd op een zaterdag eind 2022 wakker en voelde “dat haar linkerkant niet van haar was”. Maar de dokter bellen in het weekend? Nee, dat was geen optie en bovendien had Els een belangrijke afspraak die dag. Haar kleinkind was jarig en de aandacht moest vooral daarnaar uit gaan. Pas maandagmorgen ging zij naar de huisarts en bleek het foute boel: een herseninfarct. Na elf weken revalideren in het ziekenhuis mocht ze naar huis. Daar pakte ze haar oude leven vol sociale activiteiten en verplichtingen weer op. Binnen vijf weken kreeg ze een flinke terugval door psychische overbelasting. Opnieuw moest Els naar het ziekenhuis. Toen ze weer naar huis mocht was duidelijk dat Els ondersteuning nodig had in haar nieuwe situatie. De NAH-verpleegkundige uit het ziekenhuis kon slechts korte tijd hulp bieden. Daarom werd het gebiedsteam van Siem in Heusden ingeschakeld en sindsdien komt Rowan regelmatig bij haar thuis.
NAH…en nu?
Rowan: en Els in gesprek: “Els is grootgebracht met het idee dat ze van alles moet. Het huis moet keurig op orde zijn, een druk sociaal leven moet worden onderhouden. Maar door de NAH heeft Els nog maar een klein potje energie over. Ze moest leren om daar mee om te gaan. Hoe richt je je dag in, zodat je je energie gebruikt om leuke dingen te doen en mooie herinneringen te maken. Of die theedoeken nou gestreken of gekreukeld in de kast liggen, dat ziet niemand.” Els: “Ik vind dat vreselijk. Ik gebruik nu gewone handdoeken die ik na gebruik in de was gooi. Die kan ik gewoon opvouwen, zonder te strijken. Dat is voor mij de oplossing.”
“Die omslag in jouw hoofd, dat moest je echt leren. We hebben samen een sociale kaart gemaakt van jouw netwerk. We hebben gesprekken gevoerd over wie en wat er nu echt belangrijk voor je is. We dachten echt op de goede weg te zijn en toen kwam er zo’n fase, rond Kerst, dat je agenda helemaal vol stond gepland. Met allemaal goede redenen: de verjaardag van je kleinkind, de kerstdagen, de verjaardag van een goede vriend. Maar ja, was het allemaal nog haalbaar voor jou?” Els: “Ja en dan ga je weer onderuit.”
Steeds meer komt Els zelf ook tot die conclusie. Ze weet dat ze andere keuzes moet maken en nu, een paar maanden verder handelt ze daar ook naar en gaat het veel beter. “Al heb je natuurlijk nog steeds weleens dagen dat je denkt van verdorie nog aan toe.”
Tijdens de gesprekken die Rowan en Els samen voeren komt er onverwerkt leed van Els naar boven. Zo moest zij als jonge meid stoppen met de opleiding voor verpleegkundige, omdat haar moeder ziek werd en ze thuis in het familiebedrijf moest gaan helpen. Haar droom om verpleegkundige te worden was daarmee afgelopen. In haar privéleven zijn een aantal dingen gebeurd, waar binnen haar familie nooit over gepraat kon en mocht worden. “Ik heb een kindje verloren met zestien weken. Ons moeder zei, zeg maar niks. Die had het zelf ook gehad met een kindje bij negen maanden. Zelfs haar eigen zus wist dat niet.”
Voor mezelf zorgen
“Bij jou zit het niet alleen in het stukje NAH, wat jou daadwerkelijk beperkt, maar ook in het verleden en wat zijn doorwerking heeft in hoe jij nu in het leven staat en dat aangaat. Er zijn veel momenten in jouw leven geweest, waar je nooit over mocht en kon rouwen. Je kon het op dat moment wel afsluiten, maar ergens stopte je het weg en dat komt er een keer uit. Vóór jouw NAH ging dat prima, omdat je een pittige dame was die het prima op orde had met veel energie, maar nu is dat potje energie een stuk kleiner geworden en daarmee is alles anders. Vorig jaar had je een periode dat je heel down was. Binnenkort start je bij een psycholoog. Iets wat je zelf overigens verschrikkelijk vindt.”
“Als ik maar voor een ander kan zorgen, dan ben ik gelukkig. Maar nu moet ik voor mezelf gaan zorgen en dat vind ik moeilijk. Eigenlijk had ik nu de verpleging in moeten gaan. Dan had ik de mensen nog beter kunnen helpen. Omdat ik nu weet hoe het is om iets niet te kunnen.”
Laatst hebben Els en Rowan samen het evaluatieplan ingevuld, om te zien waar Els nu staat en waar ze de komende periode mee aan slag gaat. “Het stukje indelen van de dag hebben we goed aangepakt. We gaan nu aan de slag met leren accepteren dat dingen niet meer zo vanzelfsprekend zijn als dat ze waren. Je gaat starten met werken aan jezelf, aandacht geven aan de dingen die in het verleden onvoldoende aandacht hebben gehad. Daar ben je nu nog niet, maar straks loop je weer rond, zonder dat ik hier nog kom.”
“Ik ben nog steeds blij met jou. Toen hij binnenkwam dacht ik, wat moet ik met zo’n jong menneke? Ik had niet gedacht dat hij mij zover zou krijgen dat ik gewoon weer mee kan doen. Als ik zie hoe diep ik ben geweest, dan ben ik zo’n end gekomen. Daar ben ik hem dankbaar voor.”
Lees verder in het verhaal van Rowan, hoe het nu met Els gaat...